Het onzichtbare …

Mis mem meer dan ooit…
Nooit verwacht nog zoveel pijn te voelen na zoveel jaren (v.a. 2018) waarin je er wel maar toch niet meer was.
‘Als leven lijden word, is rusten goed!’ Mem’s woorden herhalend wensten we je met pijn in ons hart die rust!
Dô Leave Skot! Ly! Elke keer zou de laatste kunnen zijn om je nog even te kroepen en een dikke tût te geven.
Voor mijn gevoel ging mem ruim 5 jaar iedere dag dood. En de wereld draaide ‘gewoon’ door…
Ook nu, nu we afgelopen november definitief afscheid moesten nemen. Mensen zeggen tegen mij: ‘Tja …, moeilijk maar je was haar natuurlijk al heel lang ‘kwijt.’
Eén rouwproces die jaren lang duurde waar nu een einde aan komt?!
Tot nu toe voelt het alsof ik sinds 2018 slechts toeschouwer ben van een wereld vol met onbegrijpelijke dingen en vooral nare en rare wezens oftewel mensen! Een snelweg met de meest diverse banale afritten, en het lijkt alsof iedereen alles doodgewoon vindt. Bijna niemand staat even stil…
Bijna niemand luistert naar hun innerlijke stem…
Bijna niemand die oprecht empathisch is…
Bijna niemand die de onvoorwaardelijke liefde kent en voelt, laat staan geeft!
‘Where is the Love?’

Voor mij voelt het alsof de laatste levende persoon op aarde die wél onvoorwaardelijk lief had en deze allerbelangrijkste vorm van Liefde bijna haar hele leven bleef geven, eind vorig jaar in mijn armen haar laatste adem uitblies!
Niet alleen voor mij, maar absoluut voor deze wereld een desastreus verlies!

Ly Mem
Voor altijd en eeuwig
Samen één❣️💖💝